Irena Pilatovska













  • Оглавление

  • Как это начиналось
    Возьмемся за руки
    Явление Рона
    I Международный Радиофорум.
    Навстречу новому Форуму


    II Международный Радиофорум, ВСТРЕЧА НАЯВУ.
    ИРЕНА Пилатовская
    БЕЛАРУСЬ Марина Драгина - Черненок
    РОССИЯ Андрей Битов. ПРОГРАММА “Девять дней по Булату”.
    Валентин Бенюк, Ректор института Международных отношений.
    Маргарита Лянге, заместитель Генерального директора РАДИО РОССИИ.
    Забелина Наталья Аветиковна.
    Украинское Радио Марина Миронченко
    ВЕНГРИЯ. РАДИО "СЕГЕДИН". Петру Кымпяну.
    Ilie Telescu Director general al radiou MOLDOVA.
    Ион Гонца – Председатель компании “Телерадио Молдова”.
    Лилия СНЕГУРЯК – ДИРЕКТОР ИНФОРМАЦИОННОГО БЮРО СОВЕТА ЕВРОПЫ...




    Форум движется дальше. Фотографии форума


    Галерея “КОРИДОР”



    Приглашаем новых участников Форума и партнеров - спонсоров! Писать нам по адресу scebneva@rambler.ru

     

    Спонсоры

    Сайт управляется системой uCoz

    П ВСТРЕЧА НАЯВУ.

    “МЕЖДУНАРОДНЫЙ РАДИОФОРУМ. РАДИО 21 ВЕКА. ЗЕМЛЯ - ДОМ ЧЕЛОВЕЧЕСКИЙ. МИР БЕЗ НАСИЛИЯ.”

    КИШИНЕВ 1 - 5 июня 2003 год.

    Место проведения - ДОМ РАДИО.

    Участники Форума - радиожурналисты, общественные деятели Польши, Венгрии, Украины, Беларуси, России, Румынии, Молдовы.

    Девиз П Форума - ЕДИНСТВО ЧЕРЕЗ РАЗНООБРАЗИЕ . Концепция - через понимание человека - к пониманию общности, к созданию момента согласия, к созиданию.

    На П Радиофоруме прослушивали и обсуждали радиопрограммы, привезенные на форум участниками, состоялись конференции на темы "Философия поступка", "Радио как средство, объединяющее людей мира".

    Принятие декларации участников Форума.

    Мы побывали в Старом Орхее и в Хыртопул Маре - перед самым Фестивалем звонарей.

    Американское посольство стало спонсором бюллетеня о Форуме и электронного сайта.

    СТРАНЫ, УЧАСТНИКИ, РАДИОПРОГРАММЫ, ВЫСТУПЛЕНИЯ НА КОНФЕРЕНЦИИ

    Страны, участники, радиопрограммы, выступления на конференции.

    ПОЛЬША. ИРЕНА ПИЛАТОВСКАЯ. Польское Радио. Лауреат премии “Золотой микрофон”, “Премиос Ондас”, “ПриЕвропа” “Польский Пулитцер”

    Радиопрограмма “Голоса и место для тишины.”

     


    IRENA PIŁATOWSKA

     

    „GŁOSY I MIEJSCE NA CISZĘ”

    Lektor: „Głosy i miejsce na ciszę” - reportaż Ireny Piłatowskiej.

    Efekt muzyczny

    Głosy (w j. oryginalnym)

    Efekt muzyczny

    Lektor: Głosy i miejsce na ciszę.

    Dźwięki ulicy, głos przez megafon w j. rosyjskim megafon

    Irena Piłatowska(na efektach miasta): Moskwa. Listopad 2002 roku. Po szoku życie powoli wraca do normy. Przed teatrem na Dubrowce wciąż jednak gromadzą się ludzie. Przynoszą świeże kwiaty, palą znicze. Do budynku nie można wejść trwa remont.

    Kobieta: Mieszkam tu obok. W młodości chodziliśmy tutaj na koncerty, do kina, tańczyliśmy, śpiewali, spacerowali a teraz przychodzimy tu płakać.

    Kobieta: Nie mogę powstrzymać łez. Dlaczego oni zginęli? No, dlaczego? Przecież nie ma wojny a ludzie zginęli.

    I. P. (na głosach spod teatru): Pośród kwiatów maskotki i zdjęcia tych co tu stracili życie. Obok zatrzymał się mężczyzna. Jakby chciał mi coś powiedzieć.

    Mężczyzna: Po prostu serce boli. Przyjechałem specjalnie z Soczi, żeby oddać swój dług pamięci. Myślami byłem tu od pierwszych chwil po ataku.

    Kobieta: To może wydarzyć się wszędzie. Każdemu z nas.

    Koncert (na tym moja narracja)

    I. P.: 9. listopada. Sala koncertowa hotelu Rosija. Właśnie rozpoczyna się koncert „Nort-Ost jesteśmy z tobą”. Ten spektakl zaplanowano dużo wcześniej. Miał się nazywać „Światowe musical z wizytą u Nort-Ostu”. Życie jednak wymusiło nie tylko zmiany scenariusza i obsady, ale także - nowy tytuł.

    c.d. koncertu

    Bogaczow: Dobry wieczór. Trudno mi sobie wyobrazić, że w naszym teatrze zginęło tylu ludzi. Proszę wszystkich o uczczenie ich pamięci. Dziękuję.

    Teraz kiedy nie ma naszego teatru, mamy okazję dowieść, że „Nort-Ost” żyje. „Nort Ost jesteśmy z tobą.”

    (brawa+ piosenka)

    I. P.: Podobnie jak inni dziennikarze jestem tu gościem. Wszystkie miejsca zajęte. Cena na moim bilecie jest przekreślona. Jednak widać wyraźnie 3 tysiące rubli. Jeden bilet bez mała 100 dolarów! Siedzący obok mnie korespondent niemieckiej telewizji też nie kryje zdumienia. W przerwie zapytamy o cenę biletów. „To normalna cena za musical” - powiedzą nam. Dwie pensje moskiewskiego nauczyciela za jeden bilet. I to jest normalna cena...

    c. d. koncertu:

    Ja: Tamtego dnia - 25. X. Spektakl przerwany został właśnie w tym miejscu. Na scenie Oleg Kuzniecow. Parę godzin wcześniej wypisany ze szpitala. Tego momentu dzisiaj bał się najbardziej.

    O. Kuzniecow: To stało się właśnie wtedy. W tym miejscu, gdzie teraz się zatrzymaliśmy. Nagle wszedł człowiek z karabinem maszynowym w ręku... To okropne... Nie mogę mówić...

    (brawa)

    Kobieta: Sama pani widzi - Moskwa pełna jest obcych, tych czarnych. Im nie potrzebna nasza kultura. Mają ją za nic. Zabijają nasze dzieci w Czeczenii, Afganistanie i nawet w Moskwie.

    Kobieta: Przecież to obcy. Dlaczego przyjechali do nas? Pod ścianę z nimi. Trzeba ich wyłapać i pozabijać.

    Kobieta: Nienawidzę ich, nienawidzę. Oni niczego nie potrafią tylko walczyć. Niech siedzą w swoich górach i tam walczą. Trzeba ich zlikwidować.

    Koncert(brawa)

    Bogaczow: Z 17-stu nieżyjących członków naszego zespołu ośmiu to członkowie orkiestry. Dlatego zostawiliśmy osiem pustych krzeseł. (brawa) Nie tylko Nort-Ost poniósł szkodę, wszyscy jesteśmy okaleczeni. Ludzie przestali chodzić do teatru. Proszę was chodźcie do teatru, nie pozwólcie zwyciężyć złu. W końcu musicale to przecież walka ze złem. (brawa + piosenka)

    Mężczyzna: Około 50- ciu bojowników w centrum Moskwy zorganizowało ten atak i nikt o tym nie wiedział.

    Od 90- tego roku Czeczeni prowadzą tę wojnę przeciw Rosjanom. Torturowali ich, okradali, wyrzucali z ich domów, obcinali im uszy, odbierali broń, brali jako zakładników.

    Zagłada Rosjan, o której mówił Putin w wywiadzie dla francuskiego tygodnika „Pari Macz” nie obchodziła europejskich obrońców praw człowieka. To interesujące. Europa nie zwróciła na to uwagi.

    Dziewczyna: W ciągu dnia to oni są dobrzy, ale nocą biorą do ręki broń i strzelają do nas. Najlepiej byłoby zrzucić bombę na tę Czeczenię, żeby została po niej tylko wielka dziura. Stalin miał rację, że przegonił Czecznów na Kaukaz.

    Chłopak: Tak, czy owak ta ziemia jest dla nas ważna. Nie wyobrażam sobie niepodległości Czeczenii.

    Koncert

    Bogaczow: Bardzo piękna muzyka. Ten mikrofon nie jest dla mnie. Przyniosłem go dla człowieka, którego nazwano „Dziecięcym lekarzem pokoju”. (brawa)

    Lekarz: Drodzy przyjaciele, zwracam się do rodziców, krewnych 27 dzieci, których nie udało mi się uratować. Proszę, wybaczcie mi, że nie byłem w stanie ocalić waszych dzieci. One zginęły, żebyśmy żyli, żeby przetrwała Rosja, żeby był „Nort-Ost”. (c.d. koncertu)

    Chłopiec (pod teatrem na Dubrowce): Z naszej szkoły 472-giej chłopiec też umarł. Był w dziesiątej klasie. Koleżanka umarła i jeszcze dwóch chłopców. Jeden z nich tego dnia miał w szkole dyżur. Zwolnił się u nauczyciela, żeby zobaczyć „Nort Ost”, bo za trzy dni miał jechać do Anglii. On był sportowcem. Grał w tenisa. No i poszedł. I stało się. Na zawody do Anglii już nie pojedzie.

    c. d. koncertu (muzyka)

    Bogaczow: W zespole „Nort-Ostu” było 11-ścioro dzieci. Dziewięcioro żyje. Dwoje zmarło. Nie możemy pokazać wam dzisiaj ich numeru. Pokażemy inny. (brawa)

    No, cóż - życie trwa dalej! (piosenka)

    Kobieta (pod teatrem na Dubrowce): Mieszkam tu, w tym domu. Widziałam wszystko co działo się w ciągu tych trzech dni. Jestem dumna z naszych służb specjalnych. Akcja była błyskawiczna. Dwie długie serie, potem pojedyncze wystrzały i zaraz zaczęli wychodzić ludzie. Tylko tak można to było zakończyć. A jak inaczej? Przecież terroryści byli uzbrojeni, gotowi na wszystko. Wszyscy ludzie by zginęli. Ofiar byłoby znacznie więcej i tu dookoła budynku.

    Jestem pewna, że wszystko zrobiono jak trzeba. To mądrzy ludzie. Zuchy.

    D. Bogaczow: Jestem Dmitrij Bogaciow, dyrektor marketingu i jeden z producentów „Nort Ostu”. Razem z kolegami pomagałem służbom specjalnym w sztabie operacyjnym. Kiedy zaczął się szturm, wszedłem do teatru. To co zobaczyłem poraziło mnie. Nie tylko dlatego, że zobaczyłem około 600-set nieprzytomnych ludzi, ale przede wszystkim dlatego, że brakowało wszystkiego: lekarzy, karetek, leków, nawet noszy! Nieprzytomnych ludzi kładziono do zwykłych miejskich autobusów, w których nie było żadnego personelu medycznego. Tam ludzie leżeli jeden na drugim - kilka warstw. Tak nawet trupów się nie przewozi. Było w sumie 129 ofiar. To po prostu szczęśliwy przypadek. Wielu ludzi nie straciło przytomności pod wpływem gazu. Gdyby wszyscy stracili przytomność, to ofiar byłoby znacznie więcej.

    Mam prawo mówić to co myślę dlatego, że w tej tragedii straciłem swoją matkę. Nie chcę być obłudnikiem, ani też niczego ukrywać.

    Ulica w Moskwie

    I. P.: W innej dzielnicy Moskwy od 9 listopada toczą się obrady rosyjskiej opozycji. Jadę tam drugiego dnia. Konferencja w toku. Sala prawie pusta a mimo to wrażenie chaosu. Właśnie zgłaszano poprawki do dokumentu końcowego. (w tle konferencja)

    Głos: Uważam, że należy dopisać, że w Czeczenii giną wojskowi, nie tylko cywile.

    Głos: 10 lat rwa wojna w Czeczenii i to nie za ojczyznę, ale , żeby napełnić czyjeś kieszenie. Większej katastrofy być nie może. Proszę dopisać - w Czczenii i w Rosji.

    Głos: Ten region i Rosję prowadzi do humanitarnej katastrofy. Nalega pan na tę poprawkę. Kolejny paragraf proszę.

    Głos: Wydaje mi się, że to bardzo ważna konstatacja: Przedłużenie wojny w Czeczenii pociąga za sobą nasilanie się przypadków łamania praw człowieka na całym terytorium Rosji, wzrost korupcji, spadek międzynarodowego autorytetu Rosji, stwarza zagrożenie rozszerzenia działań wojennych na inne regiony kraju, prowokuje terroryzm.

    Głos: Jest propozycja, żebyśmy przegłosowali dwie poprawki, które będą zaraz przyjęte. I polecimy komisji wstawić je w tekst. Kto za? Dziękuję. Kto przeciw? Kto się wsztrzymał?....

    Koncert

    Bogaczow: 23. X. Pracowaliśmy nad musicalem „Król Lew”. Tam śpiewa zespół Zulusów w ich języku. W czasie prób śpiewaliśmy z nimi tę frazę .... No i kiedy terroryści opanowali teatr, w czasie 3 nocy i 2 dni wciąż w myślach śpiewałem tę frazę... Nawet nie chcę wiedzieć co ona znaczy. Fraza, która pomogła mi przeżyć. (śpiew)

    Ulica w Moskwie

    I. P.(efekty przed szpitalem - wrony + ulica): 13 szpital miejski w Moskwie. Przy wejściu na bramie zdjęcie nastolatka w okularach i apel: Pomóżcie odnaleźć mojego syna”. Dziennikarze są tu niemile widziani. Lekarze żądają zezwolenia od szefa komitetu ds. zdrowia. O takie zezwolenie jest teraz bardzo trudno. Wchodzę do jednego z budynków. Natychmiast pojawia się ochrona i trzeba wyjść. Po kilku minutach wracam - prosto na ochroniarza. Tym razem wrzeszczy: „Na ulicę!” i niemal wypycha mnie z budynku. Jednak po kilkunastu minutach znowu wchodzę. Pod ścianą przy telefonie stoi chłopak. Rozmawia z kimś. Wciskam się pomiędzy niego i ścianę, żeby ochroniarz nie mógł mnie dostrzec. Anatolij, jak za chwilę się okaże jest studentem. Tamtego dnia pracował w obsłudze technicznej musicalu. To z nim nie wolno mi rozmawiać.

    Anatolij: Żal, że zginęło aż tylu ludzi. Z pośród nas - obsługi „Nort Ostu” dwie dziewczyny umarły. Obok nas siedziała dziewczyna. Krystyna, miała 13 lat. Taka wesoła, rozmowna, ale miała astmę. Nie wiem dlaczego nie wyszła. Może nie zdążyli jej wypuścić... Umarła.

    Obok nas były też kobiety z Czelabińska. Jedna miała dwoje dorosłych dzieci. Wierzyła, że wszyscy wyjdziemy z tego cało. Zginęła. Ciężko mi o tym mówić.

    Kiedy się skaleczyłem i ciekła mi krew, poprosiłem Czeczenów o bandaż i jodynę. Dali mi. Koleżanka robiła mi opatrunek a Czeczenka mówi: Zawiązuj lepiej. Chcę powiedzieć, że oni nie traktowali nas jak bydło. Obchodzili się z nami tak jak powinni. Dzieciom dawali czekoladki i wodę. Mówili: Jeśli władza pójdzie na ustępstwa, będziemy was kolejno wypuszczać. Ale gdyby był szturm, wszyscy wylecimy w powietrze. Mówili, że jeśli choć jeden z nich zginie, rozstrzelają 10-ciu, nie ważne kogo. Czeczenki czekały na rozkaz. Mówiły: Dopóki nie będzie rozkazu, będziecie żyć, ale jak będzie rozkaż, to koniec.

    To było zabawne, kiedy w telewizji oglądaliśmy prokuratora generalnego, który mówił, że gwarantuje im życie, jeśli nas wypuszczą. Oni patrzyli na siebie i śmiali się: Potrzebne ci życie? Nie, w imię Allacha umrę z radością.zwoniliśmy, prosiliśmy władze, żeby nie było szturmu, żeby ustąpili. Prosiliśmy, dzwoniliśmy. Siedzieliśmy tam i czekaliśmy. No i doczekaliśmy się gazu.

    Usłyszałem jeszcze pojedyncze strzały i serię. Po 30-stu sekundach straciłem przytomność. Ocknąłem się na reanimacji i niczego nie mogłem pojąć.

    I. P.: Czy przedtem myślałeś o Czeczenii? Jak tam żyją ludzie, co tam się dzieje?

    Chłopak: Nie, nie myślałem o tym. Oni powiedzieli nam co tam się dzieje i dlaczego zdecydowali się na ten krok.

    Oni mówią: U nas w Czeczenii wojna. Też giną niewinni ludzie. Nie powinno się nienawidzić ich wszystkich. Są wśród nich potwory, ale i są też normalni ludzie. Oni tam z nami obchodzili się normalnie. Zaraz jak tylko weszli powiedzieli nam, że nie będą nas zabijać, że mają tylko jedno żądanie - wyprowadzenie wojsk z Czeczenii.

    Człowiek zaczyna myśleć, wspominać... Robi się źle na duszy.

    Cykady

    Modlitwa Czeczena

    Cykady

    Lektor: Głosy i miejsce na ciszę.

    Efekt muzyczny

    Lektor: Był to reportaż Ireny Piłatowskiej - „Głosy i miejsce na ciszę”.

    W audycji wykorzystano nagrania autorki i Juliusza Głuskiego.

    Realizacja dźwięku Tomasza Perkowskiego.

     

    Irena Pilatovska

    ИРЕНА ПИЛАТОВСКАЯ

    “ГОЛОСА И МЕСТО ДЛЯ ТИШИНЫ”

    Музыкальный эффект

    Голоса (на языке оригинала)

    Музыкальный эффект

    Диктор:”Голоса и место для тишины” - репортаж Ирены Пилотовской.

    Звуки улицы, голос через мегафон на русском языке.

    Ирена Пилатовская (на звуковых эффектах города): Москва. Ноябрь 2002 года. После шока жизнь постепенно возвращается к норме. Перед театром на Дубровке все еще толпятся люди. Принося свежие цветы, зажигают свечи и лампады. В здание войти нельзя - проходит ремонт.

    Женщина: Живу тут рядом. Молодыми ходили сюда на концерты, в кино, танцевали, пели, гуляли, а теперь приходим сюда плакать.

    Женщина: не могу сдержать слез. Почему они погибли? Ну почему? Ведь нет войны, а люди погибли.

    И.П. (на фоне голосов у театра) Среди цветов игрушки и снимки погибших. Рядом остановился мужчина. Будто хотел мне что-то сказать.

    Мужчина: Просто сердце болит. Я приехал специально из Сочи, чтобы отдать свой долг памяти. Мысленно я тут был с первых минут после атаки.

    Женщина: Это может случиться всюду. С каждым изх нас.

    Концерт ( на его фоне мое повествование)

    И.П. 9 ноября. Концертный зал гостиницы Россия”. Как раз начинается концерт “Норд-Ост, мы с тобой!” Этот спектакль был запланирован много раньше. Должен был называться “Всемирные мюзиклы в гостях у “Норд-Оста”. Жизнь, однако, потребовала не только изменить сценарий и состав исполнителей, но также и новое название.

    Продолжение концерта.

    Богачев. Трудно мне себе представить, что в нашем театре погибло так много людей. Прошу всех почтить их память. Благодарю.

    Теперь, когда нет нашего театра, есть возможность доказать, что “Норд-Ост”

    жив. “Норд-Ост”, мы с тобой!”

    (аплодисменты, песня)

    И П. Так же, как и другие журналисты, я тут гость.Все места заняты. Цена на моем билете перечеркнута. Однако четко видно 3 тысячи рублей. Один билет почти 100 долларов! Сидящий рядом корреспондент немецкого телевидения тоже не скрывает удивления. В антракте спрашиваем о цене билетов. “Это нормальная цена за мюзикл”, - говорят нам. Две зарплаты московского учителя за один билет. И это нормальная цена.

    И.П :В тот день, 23 октября, спектакль был прерван именно в этом месте.

    О. Кузнецов: Это случилось как раз тогда. В этом месте, где мы остановились. Вдруг вошел человек с автоматом в руках. Это ужасно – не могу говорить.

    И П: Кузнецов – несколько часов назад выписан из больницы. Этого момсента боялся сильней всего.

    (аплодисменты)

    Женщина:Вы сами видите – Москва переполнена чужими – этими черномазыми. Им не нужна наша культура. Они ее презирают. Убивают наших детей в Чечне, Афганистане и даже в Москве.

    Женщина: Ведь это чужаки. Почему пришли к нам? К стенке их. Надо их отловить и поубивать.

    Женщина: Ненавижу их, ненавижу. Они ничего не могут, только стрелять. Пусть сидят в своих горах и там стреляют. Надо их ликвидировать.

    Концерт (аплодисменты)

    Богачев: Из 17 погибших членов нашего ансамбля - восемь – это члены оркестра. Поэтому мы оставили восемь пустых стульев ( аплодисменты) Не только “Норд – Ост” пострадал, все мы покалечены. Люди перестали ходить в театр. Прошу вас, ходите в театр, не позвольте победить злу. В конце концов, мюзикл – это ведь борьба со злом.

    (аплодисменты) песня

    Мужчина. Около 50 ти боевиков в центре Москвы организовали этот теракт, и никто об этом не знал. .

    С 90 года чеченцы ведут эту войну с русскими. Пытали их, обворовывали, изгоняли из домов, обрезали им уши, забирали оружие, брали заложниками.

    Уничтожение русских, о котором говорил Путин в интервью французскому еженедельнику “Пари Матч”, не интересует европейских защитников прав человека. Это любопытно. Европа не обратила на это внимания.

    Девушка: Днем они хорошие. А ночью берут в руки оружие и стреляют в нас. Лучше всего сбросить бомбу на эту Чечню, чтобы осталась только большая дыра. Сталин был прав, когда прогнал чеченцев с Кавказа.

    Парень: Так или иначе - эта земля для нас важна. Не представляю себе независимости Чечни.

    Концерт.

    Богачев .Прекрасная музыка. Этот микрофон не для меня. Принес его для человека, которого назвали “Детский врач мира” (аплодисменты)

    Врач: Дорогие друзья, обращаюсь к родителям, родственникам 27 детей, которых не смог спасти. Прошу вас, простите меня, что не мог спасти ваших детей. Они погибли, чтобы мы жили, чтобы продолжалась Россия, чтобы был “Норд-ост” (продолжение концерта).

    Парень ( у театра на Дубровке) С нашей школы, 472, парень тоже погиб. Был в десятом классе. Подруга погибла и еще двое ребят. Один из них в тот день дежурил по школе. Отпросился у учителя, чтобы сходить на “Норд-ост”, потому что через три дня уезжал в Англию. Он был спортсменом. Играл в теннис. Ну и пошел. И случилось. На соревнования в Англию уже никогда не поедет.

    Продолжение концерта(музыка)

    Богачев: В коллективе “Норд-Оста” было одиннадцать детей. Девять погибли. Двое умерли. Не сможем показать их номера. Покажем другой (аплодисменты)

    Ну что же - жизнь продолжается ! (песня)

    Женщина (у театра на Дубровке) Живу тут, в этом доме. Я видела все, что происходило в течение этих трех дней. Я горжусь нашими спецслужбами. Операция была молниеносная. Две длинные очереди, затем одиночные выстрелы и тут же стали выходить люди. Все они бы погибли. А как же иначе? Жертв было бы больше и тут, вокруг здания. Я уверена, что все сделано, как следует. Это умные люди. Молодцы.

    Д. Богачев: Я дмитрий Богачев, директор маркетинга и один из продюсеров “Норд-Оста”. Вместе с товарищами помогал спецслужбам в оперативном штабе. Когда начался штурм, я вошел в театр. То, что я увидел, поразило меня. Не потому, что увидел около шести сотен людей без сознания, но прежде всего потому, что не хватало всего: врачей, скорой помощи, лекарств, даже носилок! Людей без сознания клали в обычные городские автобусы, в которых не было никакого медицинского персонала. Там люди лежали один на другом, слоями. Так даже трупы не возят. Было в сумме 129 жертв. Это просто повезло. Много людей не потеряли сознание под действием газа. Если бы все потеряли сознание, то жертв было бы значительно больше. Имею право говорить то, что думаю, потому, что в этой трагедии погибла моя мать. Не хочу быть ханжой, но не буду ничего скрывать.

    Улица в Москве.

    И.П. В другом районе Москвы, с 9 октября идут заседания российской оппозиции. Еду туда на второй день. Конференция в разгаре. Зал почти пустой. Как раз вносятся поправки в конечный документ (звуковым фоном конференция).

    Голос: Считаю, что следует дописать, что в войне гибнут военные, не только гражданские.

    Голос: 10 лет продолжается война в Чечне, и то не за Родину, а чтобы наполнить чьи-то карманы. Большей катастрофы быть не может. Прошу дописать – в Чечне и в России.

    Голос: Этот регион и Россию доведет до гуманитарной катастрофы. Вы настаиваете на этой поправке. Следующий, пожалуйста.

    Голос:Мне кажется, что это очень важно – продолжение войны в Чечне повлечет за собой увеличение количества случаев нарушения прав человека на всей территории России, рост коррупции, падение международного авторитета России, создает угрозу расширения военных действий на другие регионы страны , провоцирует терроризм.

    Голос: Есть предложение прголосовать две поправки, которые сейчас будут приняты . И порекомендуем комиссии вставить их в текст. Кто за? Спасибо. Кто против? Кто воздержался?

    Концерт.

    Богачев. 23 октября мы работали над мюзиклом “Король Лев”. Там поет анесамбль зулусов, на их языке. В репетициях мы пели с ними эту фразу. Ну, а когда захватили театр, в течение трех ночей и двух дней я мысленно все пел эту фразу. Даже не хочу знать, что это значит. Фраза, которая мне помогла пережить…(пение)

    Улица в Москве.

    И.П. (звуковые эффекты перед зданием больницы –вороны –улица) 13 городская больница в Москве. У входа фотография подростка в очках и призыв – “Помогите найти моего сына.” Журналистов тут не любят. Врачи требуют разрешение от начальника комитета по делам здравоохранения. Получить его сейчас очень трудно. Вхожу в одно здание, и тут же появляется охрана, и надо выйти! Несколькими минутами позже возвращаюсь и напарываюсь на охранника. Теперь он орет “На улицу!” и выталкивает меня из здания. Однако через несколько минут снова вхожу. У стены, у телефона стоит парень . Разговаривает с кем-то. Протискиваюсь между ним и стеной, чтобы охранник не мог меня увидеть. Анатолий, с которым потом познакомилась, оказался студентом. В тот день равотал в техническом обслуживании мюзикла. Это с ним мне нельзя разговаривать.

    Анатолий. Жалко, что погибло столько людей. Среди нас, из технического обслуживания “Норд-Оста” две девушки умерли. Христине было 13 лет. Такая веселая, разговорчивая, у нее была астма. Не знаю, почему не вышла.. Может, не успели ее выпустить.. умерла. Рядом с нами были женщины из Челябинска. У одной было двое взрослых детей. Верила, что спасемся. Погибла. Тяжело об этом говорить. Когда я поранился и текла кровь, попросил у чеченцев бинт и иод. Дали мне. Подруга бинтовала, а чеченка говорит: завяжи покрепче. Надо сказать, что они не относились к нам, как к скотам. Обходились с нами так, как полагалось. Детям давали шоколад и воду. Говорили, если власти пойдут на уступки, будем вас поочередно выпускать. Но если будет штурм, все взлетим на воздух. Говорили, что если хоть один из них погибнет, расстреляют десятерых, не важно кого. Чеченки ждали приказа. Говорили, пока не будет приказа, будете жить, но когда придет приказ, то конец. Это было забавно, когда в телевизоре мы смотрели генерального прокурора, который говорил, что гарантирут им жизнь, если нас выпустят. Они смотрели друг на друга и смеялись. Нужна тебе жизнь? Во имя аллаха умру с радостью.

    Мы звонили, просили власти, чтобы не было штурма, чтобы уступили. Просили, звонили. Сидели там и ждали. Ну и дождались газа. Услышали еще одиночные выстрелы и очереди. 30 секунд спустя я потерял сознание. Очнулся в реанимации и ничего не мог понять.

    И.П. Ты раньше думал о Чечне? Как там люди живут, что там делается?

    Парень. Нет, никогда не думал об этом. Они рассказали нам, что там происходит, и почему они решились на такой шаг.

    Они говорят, у нас в Чечне война. Тоже гибнут невиноватые люди! Не следует ненавидеть их всех. Среди них звери, но есть такие же нормальные люди. Они- то с нами обходились нормально. Сразу как вошли сказали нам, что не будут нас убивать, что у них только одно требование – вывод войск из Чечни.

    Человек начинает думать, вспоминать. На душе делается плохо.

    Цикады.

    Чеченская молитва.

    Цикады.

    Музыкальные эффекты.

    Диктор Был это репортаж Ирены Пилатовской “Голоса и место для тишины”.

    В передаче использованы записи автора и Ю.Глуского.

    Звукооператор Томаш Перковский.

    IRENA PILATOVSKAIA

    “VOICES AND A PLACE FOR SILENCE

    Music effect

    Voices (in the original language)

    Music effect

    Announcer: “Voices and a Place for Silence” - reported by Irena Pilatovskaia But

    Street noise, voice through megaphone in Russian.

    Irena Pilatovskaia (on the background of street noise): Moscow, November 2002. After the shock life gradually returns to normal. There is still a crowd in front of the Dubrovik theatre. It is forbidden to enter the building - it is under repair.

    Woman: I live nearby. When we were young we used to come here often, to see a movie or a concert, to dance, sing, and have fun, but now we come here to cry.

    Woman: I cannot help crying. Why have they died? Why? There is no war, but people die anyway.

    I.P. (on the background of voices near the theatre): There are toys and pictures of the deceased among flowers. A man stopped near me. It seems that he wants to tell me something.

    Man: My heart is aching. I came here from Soci in order to pay tribute to those who had died. In my thoughts I’ve been here since the first minutes after the attack.

    Woman: It can happen anywhere. With anyone of us.

    Concert (on its background my narration)

    IP: November 9. The concert hall of “Russia” hotel. The beginning of concert “Nord-Ost we are with you”. This show was scheduled long ago. It was supposed to have the title “World musicals on a Visit to Nord-Ost”. However, the reality forced its organizers to change both the scenario and the title.

    (the concert continues)

    Bogachev: Good evening! It is difficult to imagine that so many people have died in our theatre. I ask everyone to stand in tribute. Thank you!

    Now, when out theatre doesn’t exist anymore, we have an opportunity to prove that Nord-Ost is alive. “Nord-Ost we are with you” (applause, a song)

    I.P.: Just like other journalists, I am a guest here. There are no empty seats. The price on my ticket is crossed. However, it can be understood that one ticket costs 3 thousand Rubles. One ticket costs about $100! The nearby correspondent from a German TV station cannot hide his astonishment either. During the intermission we ask about the tickets’ price. “This is a normal price for musicals” - we are answered. Two salaries of a teacher from Moscow for one ticket. They say it is a normal price…

    the concert continues:

    I.P. : On that day, October 23 the show was interrupted at this point.

    O. Cuznetzov: It happened namely in this moment. At the point we stopped now. Suddenly, an armed man entered… It is horrible… I cannot keep talking.

    I.P.: Oleg Cuznetzov has been released from the hospital several hours ago. He was very afraid of this moment.

    (applause)

    Woman: As you can see yourself, Moscow is full of foreigners, of these Blacks. They don’t need our culture. They hate it. They keep killing our children in Chechnya, in Afghanistan, and even in Moscow.

    Woman: They are foreigners. What are they doing here? To the wall them! They have to be caught and killed.

    Woman: I hate them, just hate. They cannot do anything but shoot. So let them stay in their mountains and shoot there. They must be liquidated.

    Concert (applause)

    Bogachev: Eight out of the 17 deceased were members of this orchestra. That is why there are eight empty chairs. (applause) Not only Nord-Ost has suffered, we all have been maimed. People don’t come to theatres anymore. Please, come to theatres, don’t let the evil win. After all, musicals are like a fight against the evil. (applause + a song)

    Man: About 50 fighters have organized this terrorist attack in the center of Moscow, and nobody knew anything about it.

    Chechens have been at war with Russians since 1990. They have tortured, mistreated and forced Russians out of their houses. They have cut their ears, taken away their weapons, taken them as hostages. The European defenders of human rights don’t care about the wipe-out of Russians, which Putin used to talk about in the interview given to the French daily “Paris Match”. This is curious. Europe paid no attention to this fact.

    Young girl: During the daytime they are good, but during the nighttime they take weapons in their hands and shoot us. It would be better to drop a bomb on this Chechnya, so that only a big hole would remain. Stalin was right to dispel Chechen people away from the Caucasians.

    Young man: One way or another, this land is important to us. I cannot imagine Chechnya independent.

    Concert

    Bogechev: Marvelous music. This microphone is not for me. I have brought it for a person who is called “World’s Pediatrician”.

    (applause)

    Pediatrician: Dear friends, I address to the parents and relatives of the 27 children whose life I failed to save. Please forgive me for not being able to save the life of your children. They died to let us live, to preserve Russia, to keep “Nord-Ost”. (continuation of the concert)

    Boy (near the Dubrovik theatre): One boy for our school no. 472 also died. He was in the tenth form. There also died one girl and two other boys. One of them was on duty at the school on that day. He asked his teacher for permission to go to “Nord-Ost” because he was supposed to leave for Great Britain in three days. He was a sportsman, a tennis player. Well, he went to the theatre. And it happened. He will never go to Great Britain at competitions.

    continuation of the concert (music)

    Bogachev: There where eleven children in the crew of “Nord-Ost”. All of them died. We won’t be able to present you their number. We will present another. (applause)

    Well - life goes on! (song)

    Woman (near the Dubrovik theatre): I live here, in this block of flats. I saw everything that happened here during these three days. I am very proud of our emergency services. The operation was conducted at lightning speed. Two long rows, then single shots and people started getting out of the building. Otherwise all of them would have died. Was there any other alternative? There would have been more victims around the building. I am positive they have done the right thing. They are intelligent people. Well done!

    D. Bogachev: I am Dmitrii Bogechev, marketing director and one of the producers of “Nord-Ost”. Together with my colleagues I helped the emergency services to carry out the rescue operations. When the assault began, I entered the theatre. I was shock by what I saw. Not only because I saw hundreds of people without consciousness, but mainly because there was a shortage of everything: doctors, medical assistance, medicine and even stretchers! The people who had lost their consciousness were laid in ordinary buses without any medical personnel. There people lay on top of each other. Even dead bodies are not transported in such a way. Per total there were 129 victims. It was a mere luck. Many people didn’t lose their consciousness under the influence of gas. If all of them had lost their consciousness, the number of victims would have been much bigger. I have the right to tell what I think because my mother died in this tragedy. I don’t want to be a hypocrite, I won’t hide anything.

    Street in Moscow

    I.P.: In another district of Moscow the Russian opposition is holding its sittings since October 9. I’ve came here on the second day. The sitting is at the peak moment. The room is nearly empty. Now they are introducing some amendments in the final document (on the background of sitting sound)

     

    ИРЕНА ПИЛАТОВСКАЯ:

    Я понимаю журналистику как миссию. Обязанность искать, выискивать правду. Быть иногда совестью какого-то народа, и быть обвинителем иногда и власть предержащих. Это требует решимости и отваги. Я не хочу сказать, что я такая решительная и отважная. Мне не хватает воображения - что могло бы случиться, если бы что-то.

    Я тип человека, который, если на что-то запрограммируется, идет, как танк, и все. И не потому, что я такая отважная, а более сильное желание узнать правду. Такое сильное желание узнать правду, что не остается места для страха. Такая ситуация была там, в Москве, в больнице.. Там была охрана, которая следила, чтобы туда не вошли журналисты, но других журналистов не было, я была единственной журналисткой, которой удалось поговорить с этим человеком.. И это было счастье. Я говорю, что у меня хороший ангел - хранитель.. И мое счастье было еще в том, что дважды меня выгнали, а когда я вернулась, тот человек разговаривал по телефону, он мог просто не спуститься в тот момент. Это мое счастье, что он там был, не знаю, я думаю, что его в оригинале передачи было слышно - его голос, который нес в себе так много информации.. Был слышен только его голос.. Там была такая стена, которая заслоняла меня от охранника, там было мало места. И когда я его увидела у телефона, я поняла, что он - тот, кого я ищу. И был момент, когда я поняла, что должна занять место между ним и стеной. Он закончил говорить по телефону, глянул на меня, и в этот момент я представилась , что из Варшавы из Польского радио и я чувствую, что он - с Дубровки, и я очень хочу знать, что там происходило.. И смотрю на него так, чтобы он мне ответил.. и так и случилоось.,. Дальше уже было легче открывать этого человека для себя. И это было, по-моему, самым сильным моментом репортажа.

    Парфентьева Имеют ли ненависть и горе границы и национальность?

    ИРЕНА Я думаю, нет… То же самое можно сказать, например, о сербах, хорватах, о боснийцах. Так уж мы устроены. Насколько мы способны к любви, настолько и к ненависти.

    Это было и в Югославии.Когда была война, я там была. Это сейчас отдельная страна, а тогда это было единое государство, которое распадалось. Очень мне близка страна, можно сказать, что эта страна была вторая после Польши, которую я любила.. Я закончила филологию сербско-хорватскую, каждое лето на каникулах я там проводила время, была дружна со всеми национальностями, я там работала среди них. Даже влюблялась… И когда началась эта ужасная война, я знала, что кто как кто, но я из Польского радио должна поехать туда и рассказать, что там происходит. Хотя это было так сложно, так запутанно, нужно было знать историю этой страны, легко было кого-то осудить в зависимости от того, чью историю прослушали И это как раз - роль нашей профессии, нашей журналистики, что мы должны выслушать все стороны конфликта, и очень - очень много знать о том, что там происходит, потому что огромная ответственность - рассказать все это за эти 20-30 минут и,по крайней мере, приблизиться к правде, ибо нет того, что можно назвать абсолютной правдой.


    БЕЛАРУСЬ МАРИНА ДРАГИНА - ЧЕРНЕНОК ПРОГРАММА “БЕЛОРУССКИЙ АЛЬБОМ”

    Марина Драгина - Черненок

    Программа “Белорусский альбом” листает страницы истории. Вопрос “что такое белорус” мы все время расматриваем с помощью историков, культурологов, искусствоведов. Границы государства часто менялись, и время процветания сменялось, как и во многих странах мира, упадком и снова был подъем. Военное лихолетье оставляло после себя руины, пепелища, но оставался человек и отстраивал себе жильё, возводил новые фортификационные строения. Вновь колосилась рожь на полях и радовала мирная жизнь. Землю белорусскую во все времена населяли представители самых разных народов, разные обстоятельства приводили сюда татар, немцев, французов, поляков, русских, прибалтов, молдован… и каждый хотел,чтобы здешнее солнце было таким же ласковым и нежным к нему, как и своё родное.

    Program “Belorussian Albom” keeps on looking though historic pages. We always tackle the question “Who is Belorussian” with the help of historians, culture and art scientists. The frontiers of the state have been frequently changed and, just like in many other world countries, the country has had its ups and downs. The war passed and left ruins and ashes, but there also were people who built dwellings, erected new fortifications. People cultivate again rye on the fields and enjoy the peaceful life. Over times the Belorussian lands have been inhabited by various nations, such as Tartar, German, French, Polish, Russian, Baltic, or Moldovan people… and all of them wanted the sun to be as gentle and tender as in their native country, and didn’t want to get along with people of different nationalities. There cannot be any hostility among those who believe that unity means power. People are creators, wherever they are brought by the destiny, they notice the peculiarities of other nations’ culture and share their culture with other nations, as well. It was fated by the God himself: people should be creators, they should construct and not destroy, understand each other, feel mercy for the weak, forgive the mistakes, because it is not by chance that the earth is inhabited by different people - there is nothing equal in this world, we can grasp the beauty of this world only through difference, through comparison.

    …. быть - Человеком - дело сложное. Цивилизация , её развитие помогает нам избежать многих проблем и ошибок, но душа человека, самые тонкие её струны - чувства - не поддаются корректировке даже с помощью компьютерных технологий. Что заложено в нас родителями, что остается навсегда. Хомо сапиенс- человек разумный - и поэтому он сам может правильно избрать свой путь, понять ,что только в единстве можно сохранить свой дом, свою страну. Землю.

    Жить в сострадании, в мире предначертано нам.

    Мир… в Белоруссии есть счастливцы ,живущие в Мире, есть даже места, называющиеся Раем, но сегодня хочу рассказать о Мире.

    Вы, конечно, догадываетесь, что это не какое-то сказочное место, где весело и беззаботно живётся. Нет, это историческое местечко, а по -белорусски мир - это ещё и “свет”. Не одно столетие жили там люди разных конфессий и вероисповеданий, местные жители прекрасно ладили с теми, кто волей судьбы оказался в Мире. . Фрагмент..


    РОССИЯ АНДРЕЙ БИТОВ. ПРОГРАММА “Девять дней по Булату”.

    ТВОРЧЕСКАЯ МАСТЕРСКАЯ. “ЕДИНСТВО ЧЕРЕЗ РАЗНООБРАЗИЕ. РАДИО - ДИАЛОГ С ЖИЗНЬЮ. ФИЛОСОФИЯ ПОСТУПКА.”

    ПИСАТЕЛЬ НИКОЛАЙ СЕРГЕЕВИЧ САВОСТИН. Я хочу сказать, что радио, как и телевидение вообще, - стало формальным! В нем нет жизни, только пропаганда политиков, идеи “золотого тельца”, идеи насилия! В нем нет жизни!

    ГЕОРГЕ МАЗИЛУ, литературный кримтик, член координационного Совета.

    Я считаю, что мы находимся в глубоком духовном кризисе! Давайте не будем скрывать, ради чего мы здесь собрались! Разве все хорошо? Очень много проблем… До сих пор мы делали вид, что их не замечаем... не замечал Генеральный секретарь, не замечал другой секретарь! Да и мы тоже привыкли не замечать! Было выгодно быть рабом! А вот сейчас невыгодно быть свободным! Потому что свобода приводит к таким вопросам, которые очень задевают! Нас убивает наше равнодушие. Это самый страшный враг и демократии и любой партии

    Да, человек стал мельче.. Потому что он устал от революций, он устал от войн, он устал от всяких там фокусов, которых, Слава Богу, у нас предостаточно. Человек стал мельче... Давайте подумаем - как поднять статус человека, чтобы он стал действительно деятельным7!

    Зря мы думаем, что мы - демократы. Мы - внутренне не демократы.. надо преодолеть наше прошлое, плохое в нем.. Хорошо, что этот разговор начался!


    ВАЛЕНТИН БЕНЮК, Ректор института Международных отношений.

    Acest for este ceva neobisnuit pentru mine pentru ca suntem deprinti sa participam la conferinta stiintifica unde este totul reglamentat Este ceva mai interesant si vreau sa mentionezi citeva momente in limba rusa ca sa ma inteleaga si colegii din Rusia. Дорогие коллеги, вы знаете, что Молдова находится между разными культурными очагами, между русской, украинской, румынской и так далее... И поэтому мы знаем и вас, и вас, и вас... Но вот недавно я смотрел по телевизору интервью одного майора из Кабардино-Балкарии. Он говорит - в Молдавии так плохо живут - там тысячи женщин рожают детей, чтобы продать... Эта информация как бы приходит и с одной, и с другой стороны и меня как человека, она обижает... Ведь и у вас есть проблемы. Мы понимаем, что Россия - не Москва.. Москва - это другое. Это личность, Лужков, который создал в последнее время столько, что нам остается только мечтать. Но не обижайте нас... Поэтому хорошо, что мы собрались, чтобы обменяться опытом, хорошо, чтобы мы договорились не обижать друг друга.

    РУМЫНИЯ. ВАЛЕНТИН ЦИГЭУ

    Valentin Tigau


    THE NATIONAL IDENTITY AND MASS-MEDIA IN PLURIENTHIC SOCIETIES

    In vulte tari formarea identitatii nationale e problematica Ta se poate construi fie prin recunoasterea unui mit fondator fie printre-o politica voliuntaristica

    In general autoritatile mizeaza de dezvoltarea unui sistem de comunicatii de masa care ar trebui sa serveasca drept punte intre toti cetatenii care se revendica apertinand unor etnii diferite Radioul si TV sunt sstfel chemate sa devina o fereastra prin care acest cetatani sa pota sa se priveasca sa invete sa se cunoasca In many countries it is difficult to establish the national identity. It can be built either through the approval of a creation myth or a voluntary policy. In general, authorities rely on the development of a system of mass communication that should serve as a bridge, which links all citizens who claim they belong to different ethnic groups. Thus, the radio and TV is expected to be a kind of window allowing these citizens to see each other and learn about each other.

    This identity project is usually introduced in the operational laws of the national radio and TV station, especially of the public ones. These functions prove that the radio and TV are indeed a kind of agents of socialization that, transmitting the values and peculiarities of certain national communities, contribute to the integration of the various structures that form the society; also establishes cohesion among individuals and makes them share a common history and common memories - part of their national identity.

    The establishment of the national identity is a very complex process that involves many socialization factors, among which the mass communication. American sociologist Karl Deutsch has written in his work Nationalism and Social Communication that the feeling of national affiliation is very closely linked with the development of communication networks. The limits of national communities are thus marked out by the capacity to tackle more efficiently about a wide range of issues. This represents the common culture of a nation and is reflected in the mass-media.

    This idea was resumed in another manner by sociologist Benedict Anderson, who write an interesting essay, whereby the nation is regarded as an imaginary and imagined political community: Imaginary because even the members of the smallest nation will never know each other, they will never meet and never talk to them though, in their thought they will have the image of a communion wit

    Radio and TV stations produce and broadcast a common culture, link individuals among them and give them back a global image of the collective identity, both through entertainment and political programs.

    At the same time, the information represents the foundation that represents the sense of the collective life. It places citizens on the same wave, offering them the same knowledge. A nation implies a common vision, which means “to be together” and we cannot speak about national identity unless individuals rationalize on the basis of the same principles. The radio and TV stations maintain this common vision of the collectivity, suggesting homogeneous readings to understand the vents and daily reactivating the feeling of “being part of a group”.. Фрагмент
    ТАТЬЯНА БАТЫР доктор философии АН Молдовы .Таня - самый молодой доктиор философии в Молдове. Я готовилась выступить совсем по-другому.Я готовила свое сообщение, но форум внес изменения в мои планы, мне нравится, что здесь мы наблюдаем свободное, открытое общение..


    МАРГАРИТА ЛЯНГЕ

    МАРГАРИТА ЛЯНГЕ, заместитель Генерального директора РАДИО РОССИИ.

    Радиопрограмма Гарри Гродберг. Жизнь на службе у Баха.

    Программа “Георгий Жжженов читает историю России”

    Я бы хотела подробнее рассказать о провокационных проектах, которые потом вылились в общенациональные акции… Говорю - провокационные, потому что - вот, у меня в руках книжка, она родилась в результате одного проекта. Я не знаю, как ситуация здесь складывалась, но у нас так получилось, что к концу 90-х годов вроде бы не принято было быть патриотом, стыдно говорить, что ты родину любишь, надо было говорить о неких демократических ценностях, забывая свою историю. Считалось это странным - быть патриотом, вообще отдавалось на откуп лжепатриотам и националистам. Я считаю это совершенно неправильным. И мы решили попробовать инициировать такое движение в обществе со стороны тех, на кого никакая реклама не направлена и кого никогда не учитывают - это школьники… Мы попросили школьников рассказать, за что их родные и близкие получили ордена боевые во время Великой Отечественной Войны. Мы такой отклик колоссальный получили - не ожидали! По всей стране прошли фестивали, начали открываться музеи. Мы думали, что, если двести - триста мы наберем писем - Слава Богу! У нас получилось семнадцать тысяч! Это не считая акций, которые прошли по всей стране. Говорят, что мы способствовали тому, что появилась у нас в стране программа государственная по воспитанию патриотизма. Она появилась буквально через год после нашей акции, и мы очень рады, что она есть… Может, называется так диковато - воспитание патриотизма, но суть-то верная, - уважать себя и строить свою страну можно только на основе того, что ты уважаешь свою историю. Ты помнишь, что делали для истории твои предки, стараешься быть не хуже их . Это очень важно! У нас появилась такая книга, и еще два раза в неделю мы просто читали письма детей… Однажды мы попробовали ее перенести, - все телефоны взорвались! Говорят, собирались целыми семьями и просто слушали письма детей!

    Мы сейчас говорили, что трудно совместить коммерческую составляющую и духовную часть, казалось бы, духовная часть должна быть независима от денег, но такой ритм жизни сегодня, что все мы должны успевать и нет времени иногда выслушивать 40-50- минутные спектакли. Поэтому следующий наш проект, который я хочу вам показать, - актер Георгий Жженов прочел всю историю нашей страны, начиная с первых племен на территории России и до избрания Путина. В сериях, которые длились две с половиной минуты. Это уникальный труд, который был проделан на основе нескольких источников. И, как ни странно, мы нашли спонсоров, которые помогли все это издать и сейчас все это большим спросом пользуется..Главное зднесь - идея.

    Следующий наш проект - тоже совершенно не рекламоемкий. Это Гарри Гродберг, известный органист, наверняка он бывал в Кишиневе. Как рассказать о его сложной жизни? Человек, который всю жизнь был вынужден бежать от фашизма..Наверное, сейчас это одна из самых значительных личностей в органном исполнительском искусстве. У нас было 28 серий - всего по 14 минут.Такого эффекта мы тоже не ожидали. Я знаю, что в регионах записывали все серии, а потом прослушивали в школах на уроках. На этом диске собраны произведения из его личного архива. Вещи, которых вообще больше нигде нет. И мы этим очень гордимся. То есть существует на самом деле возможность делать проекты, которые были бы на стыке, которые бы учитывали и нашу современную жизнь, отсутствие средств, было бы желание и была бы идея, как все повернуть.

    Margarita Lenge… I would like to dwell in detail upon the provocative projects carried out by our radio station which ultimately turned into national activities… I haven’t called them provocative by chance, as I am holding a book now, which is the result of the provocation initiated in 1999… I don’t know what the real situation here is but it turned that during late 90’s it wasn’t acceptable to be a patriot, it was a kind of shame to tell that you love your native country, we were supposed to talk about some democratic principles and forget about our history, well, not really forget but talking about your native country seemed weird to people and this was left in charge of pseudo-patriots. I think this is not correct, and we were trying to initiate social movements with the help of the social category which shouldn’t be the target of any publicity… with the help of students. We have asked students to tell us what their relatives, close acquaintances, grandfathers, great-grandfathers, great-grandmothers have received orders for during the Great Patriotic War… The response was huge, we haven’t even expected so much. Throughout the entire country there have been organized festivals, established museums. We thought it would be good to receive two or three hundred letters - we have received seventeen thousand - not taking into account the activities that have started throughout the country… Sometimes people tell that we have contributed to the development of national programs aimed at educating people on patriotism. It was developed in a year, and we are very glad that it exists… Maybe the name is a little bit weird - education on patriotism, but perhaps those who have named it couldn’t find a better formulation; anyway the essence is right, the essence is correct - to respect yourself and build up your country, in such a way all of us are building up our country - and this is possible only if we respect our history, if we remember the deeds of our ancestors and try to be at least as good as they were - this is very important… As a result this book was published; in addition over the last two years we had a program every week, where we just read the letters received from children… We haven’t expected such a fantastic result; that is why we tried to transfer it… Our telephone nearly exploded… People listened to our program and used to say that they were ready to listen it all day - just to sit and listen to children’s letters… This is the provocation of 1999 that turned into a long-term government program till 2005…

    Now we are discussing how difficult it is to combine the commercial side with the spiritual one… It seems that the spirituality should be apart from the financial means. But maybe this is also wrong, because this is the rhythm of the present-day life so that we all should keep pace with it, we should survive and we don’t have time for forty-minute theatre plays, we just don’t have time for it. Hence I would like to present you the following project - this is Gheorghii Jjenov who has read the whole history of our country from the first tribes on the Russian territory till the election of Vladimir Putin in series that lasted two minutes and a half… There are three compact discs, this is a huge work made on the basis of several historical sources. I think this is curious; people can listen to it while driving or shopping. Strange may seem, but we could find sponsors to issue them, and they are in high demand… Here idea is the most important…

    The other project of ours seems to be quite non-commercial; it is Harry Grodberg, a well known organist. Maybe he has visited Chisinau… How can I tell you about his difficult life?

    This man has been escaping all his life… He was born in the Baltic countries and was destined to change his living places quite often… He is Jewish and had to run away from fascism, he, maybe one of the most talented organists…

    We had twenty-eight series - fourteen minutes each. And again, we haven’t expected such a huge success… I know that many people have tape-recorded these twenty-eight series and then play them again and again… This disc is a compilation of pieces from his own archives, there are some unique songs here, that cannot be found anywhere else… And we are very proud of it… Thus, there are projects that are possible, that take into account our modern life with its crazy rhythm and the lack of money, however, everything is possible provided that there is a will…

    РОССИЯ. МОСКОВСКАЯ ГОРОДСКАЯ ДЕЛОВАЯ БИБЛИОТЕКА Директор Наталья Аветиковна Забелина и заведующая отделом Светлана Штукарева.

    ПРОГРАММА “Полное собрание сочинений Пушкина.”


    Наталья Аветиковна Забелина

    ЗАБЕЛИНА Наталья Аветиковна.

    Проблема, о которой мы здесь говорим, - не новая, о ней много говорится, вот вчера,когда высупал наш президент, господин Путин на встрече в Санкт-Петербурге, он очень правильно сказал, что мы можем выстроить экономически мощные державы, можем сегодня обгонять и перегонять всю Европу и весь мир, но если у нас человеческий фактор, фактор человеческого общения останется где- то там позади, - никогда такая страна не будет передовой! Оспаривать эти слова сложно, потому что они абсолютно правдивы, и мы в этом уже на протяжении многих лет убедилимсь, - что это действительно так, и сегодня абсолютно четко общество пересматривает свои убеждения и свои взгляды в сторону того, что человеческий фактор должен быть на первом месте.. Сегодня говорилось о том - что - какой девиз может быть у нашего форума? Я думаю, что лучше, чем когда-то сказал Булат Шалвович Окуджава ,большой друг нашей библиотеки, - “Возьмемся за руки, друзья, чтоб не пропасть поодиночке!-мне кажется, лучше этих слов сказать сегодня сложно.Мы уже строили социализм в отдельно взятой стиране, и мы знаем, чем это кончилось.Мы пытались строить капитализм в отдельно взятой стране, и мы тоже знаем, чем это закончилось..Поэтому вот такой девиз - мир без границ - это единственное, что может оправдать человечество. Это то, что может его спасти и это то, за чем будущее..

    Мы - Московская городская библиотека правительства Москвы, Учредителем нашим является правительство Москвы , ЗАБЕЛИНА и это личная инициатива Ю.М. Лужкова -создать в Москве библиотеку такого образца.Потому, коль скоро появился новый класс, должен быть источник информации, котрый должен удовлетворять всех. Мы стараемся использовать знания и опыт наших людей ч с тем, чтобы библиотека была востребована как деловыми людьми, так и всем населением. Мы долго думали , что привезти в подарок участникам форума - чтобы это было символично и понятно каждому. И остановились на языке Пушкина. Пушкин - это такой мостик между всеми нами. Сегодня в качестве подарка мы привезли вот такой вот сидером - полное собрание сочинений А. С. Пушкина - со всеми памятными местами, связанными с этим именем, - памятные места, музеи, тропы, - все, что связано с именем этого человека.

    И в качестве визитной карточки нашей библиотеки каждому мы в качестиве приложения к сидерому дарим ручку Московской Городской Деловой библиотеки ,где есть все наши реквизиты.

    ЗАБЕЛИНА

    There are some subtle connections between people, which we sometimes forget of during our business activities… This is true… Of course, the problem we tackle now is not new, it was even approached in the speech of our president Putin during the meeting with EU countries in Petersburg, at the 300th jubilee of Petersburg; he was right to say: “We can build a strong economy, we can outrun the entire Europe and even the whole world, but if the human factor is left behind, than such a country will never be the leading one…”

    Well, it is difficult to dispute these words, because they are absolutely right, and we have realized this during the many years of the so-called perestroika, and now the society changes its values, beliefs, and views, stressing that the human factor should be on the first place… Today we’ve tried to establish the motto of our forum - I think, well, this may be my subjective proposal - there cannot be anything better than the words of Bulat Shalovich Ocudjav - the lamentable great friend of our library - who once said: “let us hold our hands, my friends, so that we won’t get lost one by one…” I think it is impossible to find better words today… We have already tried to build socialism in a single country and all of us know the consequences of this action… We have already tried to build capitalism in a single country and all of us know the consequences of this action… Hence the following would be the most appropriate motto: “Boundless world” - maybe this is the only think that can justify the humankind, the only thing that can save it, this is actually the future…

    The full name of our library is the following: The City Business Library of Moscow Government… Our founder is Iurii Mihailovich Lujkov, it was his own initiative - to found a library of this type…

    Soon there appeared the strata of the so-called “new Russians”, hence it is impossible not to have a source of information. There can arise a question: why are we trying to use all our human resources, the knowledge and experience of all our people? Because we try to be useful for everybody, from students to all categories of readers… It is important to be useful to everybody… We have thought a lot what kind of presents to make to the participants in this forum - some symbolical but understandable gifts - and our choice fell upon Pushkin’s language, we can say that Pushkin is a bridge that connects all of us, all of us understand Pushkin, all of us know Pushkin, his name is known in all countries…Hence we’ve decided to present you with a CD-ROM titled “Full Compilation of Pushkin’s Works”, with all memorable places connected with this name, museums, memorial routes, Pushkin’s rooms… Well, and the second present will be the pen of our business library and our visiting card…


    ТАТЬЯНА МИРОНЧЕНКО

    ТАТЬЯНА МИРОНЧЕНКО.
    Я представляю Украинское радио. Очень часто сейчас в Украине звучит такое мнение, что Украинское радио стало едва ли не единственным оплотом духовности, проводником духовности в украинский народ и в государство вообще. Потому что при коммерциализации, о которой говорилось сегодня, Украинское радио, как и Российское, о котором вы говорили, тоже уделяет немало внимания украинским программам, детским программам, их тоже не прерывают рекламные блоки, немало внимания уделяется молодежным, музыкальным. То есть мы не можем сказать, то мы хотим угодить всем... Просто есть определенные слои населения среди украинцев, которые действительно заинтересованы в том, чтобы слышать программы о духовном, которые устали от коммерческих программ, от насилия, от того, кто кого убил и кто сколько съел, как говорят, и просто хотят слышать музыку, хотят слвшать о культуре..И поэтому мы с готовностью откликнулись на приглашение приехать на форум, который созвучен тому, что делает национальная радиокомпания Украины, пытается в дальнейшем это делать.

    I represent the Ukrainian radio… Some words about the Ukrainian radio, about the national radio station… Many Ukrainians think that the Ukrainian radio is maybe the only source of spirituality, promoter of spirituality among the Ukrainian nation and state, as a whole. Taking into account the commercial aspects we have tackled today, the Ukrainian radio, just like the Russian one that you have spoken about, also pays much attention to cultural, music and youth programs, doesn’t interrupt them with advertisements. We are not trying to satisfy everyone. It’s just that there are certain strata in the Ukrainian society who are really interested in spiritual programs, who are tired of commercial programs, of violence, of sensations, they just want to listen to music and cultural issues. That is why we have responded so eagerly to your invitation at this forum, which is related to the mission of the national Ukrainian radio station.

     

    УКРАИНА. ПРОГРАММА ТАТЬЯНЫ МИРОНЧЕНКО ВЕТЕРАНЫ МОЛОДЕЖЬ. БУДУЩЕЕ.

    Музыка.

    Уже более полувека не забывают люди эту песню. К сожалению и к счастью. К сожалению, портому что породило ее, как и множество других дорогих нашим сердцам песен, страшнейшее бедствие, с которым пришлось столкнуться человечеству - война..

    На счастье потому, что неослабевающая с годами любовь к этим песням свидетельствует - люди не забывают свои страшные ошибки. Как бы то ни было, ныне все осознают, что долг каждого - позаботиться о том, чтобы память о Великой Отечественной войне передавалась из поколение в покорление. А потому для нас - тех, кто слышал о войне только от родителей, дорога каждая минута общения с теми, кто ее пережил, с теми, кто сам приложил усилия, чтобы отвоевать для следующих поколений мирное небо и право на жизнь.. Ныне проводится довольно много мероприятий , организованных для того, чтобы память о Великой Отечественной войне не угасала с годами. Среди этих мероприятий выделяется недавно основанный Всеукраинский фестиваль “Ветераны. Молодежь. Будущее

    Отсчет минуты молчания

    Ветеран Андрей Васильевич Степанов. В числе гостей наблюдает за действием, в эту минуту , возможно, вспоминает эпизод, который сам называет одним из страшнейших событий в своей жизни. Сам он родом из России, в Киев приехал, чтобы встретиться со своими однополчанами, отпраздновать годовщину победы.. Он служил летчиком - бомбардировщиком. Во время перелета на Сталинградский фронт молодой выпускник училища не уберегся - ремонтировать самолеты приходилось при любой погоде, и в конце ноября он попал в госпиталь с тяжелейшей простудой. Настолько тяжелой, что однажды случайно пришлось услыщать от врача страшные слова - “ Состояние безнадежное, лечение не имеет смысла.” Спас жизнь молодому летчику главный врач военного госпиталя, рискнувший израсходовать на , казалось бы, безнадежного больного драгоценные в военное время лекарства. После этого были еще жестокие бои, потом победа, но этот эпиход врезался в памяти на всю жизнь. Повлияло на выбор профессии - Андрей Васильевич стал хирургом…

    Фрагмент

    (MUSIC)

    ANNOUNCER: People have known this song for more than half a century. Regrettably and fortunately. Regrettably, because it was generated, like many other beloved songs of ours, by the worst adversity of the humankind - the war…

    Fortunately, because the constant love of people for this song proves that people don’t forget their horrible mistakes. One way or another, now all of us know that it is our duty to convey the memory about the Great Patriotic War from generation to generation. That is why we - the ones who know about the war only from the recollections of our parents, treasure each moment spent with those who passed through war, who put their efforts and defended the right of the next generations to peace and life.

    At present a number of events are conducted to keep alive the memory about the Great Patriotic War. The national Ukrainian festival “Veterans - Youth - Future” is one of the aforementioned measures. This festival was organized with the purpose to strengthen the connection between generations - between the ones who are just making the first steps in their lives and the ones who have what to share - their wisdom, experience, recollections…

    By the way, not only the veterans of the Great Patriotic War are to participate in this festival. This event will be conducted in several stages, each of them being dedicated to veterans of a certain war. But the first stage and the opening of the festival is dedicated namely to them - the winners of the 1945 and ones who died for the Native Country.

    (COUNTDOWN OF A ONE-MINUTE SILENCE)

    ANNOUNCER: These sounds are the countdown of a one-minute silence that the participants in the festival keep in honor of those who died for the native lands. During this minute they lay flowers on the monument to the defenders of Kiev, on the monument to general Vatutin, to the Eternal Fire on the grave of the Unknown Soldier. Each of the 10 thousands visitors of the Museum of Glory in Kiev has something to remember


    ПЕТРУ КЫМПЯНУ

    ВЕНГРИЯ. РАДИО "СЕГЕДИН". ПЕТРУ КЫМПЯНУ.

    Передача о певце народных песен Тито Бако.

    Pe acest Tito Baco care eu v-am adus l-am fdus si la prietenii mei din Franta si peste tot si peste tot prezinta o valoare Fceasta politica nu e constiewnta de acest lucru sau e sub semnul democratiei …

    Daca m-ati ridica ridica de la acest nivel de etnie si in viitorul comun a fi omul homo sapiens jmul ginditor cred ca atuncea si valorile umane aceasta diversitatea despre care se vorbeste in Uniunea Europeana poate fi poate isi va pastra limba cultura biserica - tot ce prezinta valoare..

    --Считаете ли вы, что радио играет какую-то роль в сближении наций?

    Eu sunt convins .

    Но больше всего мы расспрашивали господина Петру Кымпяну - как там живут национальные меньшинства, потому что он - румын по происхождению. Он улыбался - я женат на венгерке из Бухареста. У нас никогла не было распрей -ты не той национальности.. . а что касается работы- Сегедин находится в так называемом Еврорегионе - Венгры, Румыны, сербы. Наши программы идут на трех языках..


    Ilie Telescu

    ILIE TELESCU Director general al radiou MOLDOVA



    Mi se pare ca aceasta unitate adevarat unitate vine cind minoritatile au posibilitatea sa se dezvolte sa-si promoveze cultura - cit ele acesti minoritati vor fi mai aproape de cultura lor de traditiile lor - cu atit mai mult integrindu - in societatea care exista in acest stat si vor face aceasta societate mai prospera mai desteapta mai bogata daca vreti

     


    ИОН ГОНЦА - Председатель компании “Телерадио Молдова”.


    ИОН ГОНЦА

    Я только вернулся из Санкт-Петербурга.. Сейчас в аэропорту мы говорили с президентом о делах, которые ему предстоят, я ему сказал, что еду на Радио, потому что там собрался межнациональный форум, что мы находимся на втором этапе и разрешите мне передать вам его привет и наилучшие пожелания…

    Я бы хотел сказать, что понятие “Единство через разнообразие” очень подходит сегодняшнему Дню и что такие Форумы проходят сегодня повсюду, в Санкт-петербурге был такой же форум. То, что там произошло на праздновании юбилея города, это было “Единство через разнообразие”. Там были представлены сорок пять стран! Это еще раз подтвнерждает то, что страны, политики, журналисты, простые люди, люди культуры, радио должны найти общий язык именно через ощущение этого единства, потому что это есть, от многообразия в культуре и в жизни никто не уйдет.

    Это сама жизнь.

    GONTZA:
    I have just arrived from the celebrations of the 300th jubilee of Petersburg. At the airport I tackled some issue with the president, and I told him I was going to the radio station, to the second edition of the international forum… Let me convey you his greetings and wishes of all the best for the second edition of our forum.

    I wanted to say that the motto: “Unity through variety” is very appropriate for the present days… I have the impression that such forums are conducted everywhere… Including in Petersburg… What has just happened in Petersburg - this was namely unity through variety… There were representatives from forty-five countries - CIS countries, EU countries, USA, China, and Japan.


    ГОСПОЖА ЛИЛИЯ СНЕГУРЯК - ДИРЕКТОР ИНФОРМАЦИОННОГО БЮРО СОВЕТА ЕВРОПЫ...

    ЛИЛИЯ СНЕГУРЯК

    Vreau sa va spun ca imi este foarte greu Аcum in mod normal a fost pomenit acest forum care se inscriu perfect in sfera de interese in sfera de activitatea a Consiliului Europei As dori foarte mult fie sa-mi cash eta de director al Biroului de informare fie sa renunti la epoleti pentru ca vorbesc la aswigurat pentru a nu pomeni acele documente a consiliului Europei care de fapt vin se completeze sau sa ajute unui stat sa ajunga la un spirit de tolleranta sa ajunga la o coeziunea sociala as vrea doar sa adresez o intrebare ritorica…Este oare nevoie de reglamentari juridice , sint necesari aceste reglamentari juridice pentru a nu lasa se dispare calitatile general umane, valorile umane, care, in principiu, ne definesc ca oameni. ЛИЛИЯ СНЕГУРЯК Ce e propus radio Moldova impreuna cu colegii din alte state astazi este o tentativa de a nu lasa se dispare valorile general-umane- acesta este mai mult, decit reglamentari durabile, decit un caru legislativ, care nu este impus dar este recomandat cred ca asta face mult decit multe reglamentari ai Consiliului Europei si multe legi ale Republicii Moldova Va doresk sukces!

    … This Forum meets perfectly the interests and the activities jf the Council of Europe ...The Forum was aimed not to let general human values dissapear and this means more than sustainable reglementations more than a legislative frame I am positive that it means more than the reglementations of the Council of Europe And many laws of the Republic Moldova. I wish you good luck!.

    Настал вечер , когда мы не захотели расходиться. Когла мы перестали бояться , что - вдруг что-то не так, и что о нас подумают.. Мы просто пили чай из наших разномастных домашних чашей, смотрели друг на друга, говорили, молчали. Я вспоминала, как восхищенно смотрели девочки на Ирену - платье, улыбка ее,

    Уже понимая и ее бесстрашие!

    Я вспоминаю, как Чечилия переводила Петру Кымпяну, как мы все восхищались его мягкостью, эрудицией, его свободным владением языками, его независимостью и теплотой. Как Таня Миронченко знакомилась со всеми редакциями нащими, как все слушали рассказы Марины Драгиной о ее Беларуси - мы не хотели расходиться, мы не хотели расставаться, и это было - обретение весны!



    Назад

    0 1 2 3 4 5 6 7 8

    Сайт управляется системой uCoz
    Далее


    Copyright © 2003-2014 human-house.narod.ru
    Внимание! Любой из материалов, фотографии, статей и др. опубликованных на этом сервере, не может быть воспроизведен в какой бы то ни было форме и какими бы то ни было средствами без письменного разрешения владельцев авторских прав.

    Сайт управляется системой uCoz